Op zaterdag 2 juli was het dan zover. De tiende editie van het DLF ging van start. De band moest op tijd aanwezig zijn, daar zij om 10 uur als eerste een soundcheck moesten doen. De middag had gelukkig wat meer activiteiten op de planning, zoals de visagie, een interview voor Zo!34 en een laatste soundcheck.

Maar het ging natuurlijk om die avond; live optreden voor zowel de zaal als thuis (waar men dit festival kon bekijken tussen 19.30 en 21.30 uur. Als één van de tien finalisten bevond Harold Habing en muzikale metgezellen zich al onder de winnaars. ‘Het voelde sowieso al als winst’, begint Harold, terugkijkend op deze dag. ‘Ik had mijn kansen ingeschat om in de middenmoot te eindigen. Niet omdat ik alle nummers al kende, maar meer gebaseerd op het vertrouwen dat we een lekker en stevig nummer hadden neergezet met een grappige ondertoon en we het leuk hadden gebracht.’

Het feit dat ze negende zijn geëindigd moest even door Harold worden opgenomen. ‘Als je er eenmaal staat, voelt het ook meer als een competitie. Dan wil je natuurlijk ook winnen!’ liet Harold door zijn emoties influisteren, ‘maar de competitie was zeker stevig. Een dag later besefte ik me eens te meer dat ik dit als een winst moest gaan zien; meer mensen hadden nu van Harold Habing gehoord als muzikant en we zijn zeker een vette ervaring rijker! Die pakt niemand je meer af. Soms moet ik ook leren meer te genieten van de kleine dingen. En soms zijn kleine dingen juist best groot.’

Of Harold Habing volgend jaar opnieuw mee zal doen, heeft hij nog geen antwoord op: ‘Het is nog te vers. Ik heb nog maar net een album uit en werk ondertussen lekker door aan nieuwe nummers. Daar haal ik nu mijn plezier uit. Alles loopt nu eenmaal zoals het loopt. En mocht ik toch nog een geweldig idee hebben om in te zenden, al dan niet alleen, dan komt dat vanzelf wel op mijn pad. Dan had het zo moeten zijn.’